Oigo Tu Voz

Oigo tu voz
Miedo de morir,
ansia de vivir,
¿sueño o realidad?...
Algo quiere ser
un amanecer
en mi soledad...
Canto que olvidé,
sitios que dejé,
dicha que perdí...
¡Hoy en la emoción
de mi corazón
todo vuelve a mí!

Oigo tu voz
¡la que mi oído no olvida!
Me trae tu voz
hasta mi pena escondida
la luz y la vida
de un rayo de sol...
Vuelvo a escuchar
el nombre mío en tu acento,
sin descifrar
si es la palabra que siento
mentira del viento,
delirio, no más...

Tiemblo por saber
si en mi puerta estás,
si es tu propia voz;
y no quiero abrir
para no llorar
muerta mi ilusión...
Déjame pensar
que a salvar vendrás
el deshecho amor...
¡Déjame creer
que eres siempre, al fin,
tú mejor que yo!

Słyszę twój głos
Strach umierania,
niepokój życia,
sen czy jawa?
Coś chce być
jakiś świt
w mojej samotności…
Śpiew, który zapomniałem,
miejsca, które zostawiłem,
radość, którą straciłem…
Dziś w porywie
mego serca
wszystko wraca do mnie!

Słyszę twój głos
ten, którego mój słuch nie zapomina
Twój głos przynosi
do mojego ukrytego bólu
światło i życie
promieni słońca…
Słucham znowu
moje imię w twojej intonacji,
bez rozszyfrowania
jeśli słowo jakie słyszę
to kłamstwo wiatru,
delirium, nic więcej…

Drżę z ciekawości
czy jesteś pod moimi drzwiami
czy to twój głos
i nie chcę otwierać
żeby nie płakać
umarła moja nadzieja…
Pozwól mi myśleć
że przybędziesz uratować
wyczerpaną miłość…
Pozwól mi wierzyć
że zawsze na końcu jesteś
lepsza ode mnie.